Arabeski - Jemen

Kiedyś pisałam już o Jemenie, ale tylko o Sanie, a przecież w tym kraju jest znacznie więcej pięknych miejsc. Należy do nich na przykład dolina Hadramautu.

Wycieczka, którą tam odbyłam była nieco nietypowa, bowiem towarzyszyli nam w niej dwaj policjanci, specjalnie oddelegowani do opieki nad turystkami. W ten sposób szef miejscowej policji, effendi Dżamal chronił przybywających w tamte strony cudzoziemców. Co prawda, ani przez sekundę nie czułam się w Jemenie zagrożona, ale effendi Dżamal wolał dmuchać na zimne.

w porze deszczowej doliną płynie rzeka, ale w kwietniu wszystko było wysuszone jak pieprz

Jechaliśmy więc sobie we czwórkę – dwie turystki i dwóch ochroniarzy. Ponieważ w tamtych stronach przebywały równocześnie z nami jeszcze dwie cudzoziemki, które też chciały zwiedzić  dolinę Hadramautu, to w podróż wyruszyły dwa samochody – jeden dla nas, drugi dla Chinek i ich policjantów. A że chłopcy byli szalenie mili (a niektórzy dodatkowo bardzo przystojni) oraz przejęci rolą gospodarzy i opiekunów, to wycieczka była bardzo udana.

typowa jemeńska wioska

Jechaliśmy  piękną doliną, zatrzymując się w różnych wioskach i miasteczkach, gdzie policjanci zawsze starali się pokazać nam coś ciekawego. Największą atrakcją była wizyta w domu siostry jednego z naszych opiekunów. Mieszka ona w typowym jemeńskim jednorodzinnym kilkupiętrowym budynku. My, czyli dziewczyny zostałyśmy zaproszone w gościnę, natomiast wszyscy mężczyźni (oprócz brata gospodyni) musieli poczekać przed domem. Bo chociaż budynek miał pięć pięter, to jednak nie wypadało przebywać w nim obcym mężczyznom. Był to kolejny przykład na to, że czasem lepiej być kobietą. My mogłyśmy wchodzić wszędzie, właściwie codziennie ktoś zapraszał nas do swojego domu. Gdyby podróżował z nami jakiś facet, nie przytrafiłaby nam się większość z tego, co najlepiej teraz wspominam. Nie poznałabym tej dziewczyny. 

w domu u tej dziewczynki spędziłyśmy bardzo miłe popołudnie

 Nie zobaczyłabym czerwonej sukni z dekoltem i trenem, w którą ubrana była siostra kobiety malującej nam henną ręce. 

o, tak mnie pomalowała

 Nie byłabym w tej górskiej wiosce w domu, w którym na parterze mieszkały zwierzęta, a na piętrze ludzie (wśród nich blondyn z intensywnie niebieskimi oczami).

górska wioska

Nie poznałabym rodziny właściciela hotelu, w którym mieszkałyśmy w Manace.

wizyta w domu odbyła się drugiego wieczoru, pierwszego zaś hotelowych gości sztuk 4, zabawiał zespół złożony z pracowników i właścicieli hotelu, w sumie jakieś 7 osób

 

No mówię Wam, ominęłaby mnie połowa atrakcji. No i oczywiście nie mogłabym poznać siostry policjanta. A tak, proszę bardzo, obejrzałam dom, wypiłam herbatę i pogawędziłam z dziewczyną, którą speszyłam nieco idiotycznym pytaniem o przeznaczenie poszczególnych pomieszczeń. A przecież to czy dany pokój jest sypialnią, jadalnią czy salonem zależy po prostu od tego, czy akurat się w nim śpi, je, czy też siedzi z gośćmi przy herbacie. Ja niestety wykazałam się brakiem elastyczności mózgowej, chciałam sobie wszystko poukładać i uporządkować. Taka europejska skaza…

Jemeńczycy jak tylko zobaczą jakąś skałę, to zaraz tam muszą postawić dom...

                Nasi policjanci zabrali nas też do wioski, z której pochodzi rodzina Osamy bin Ladena. Gdy przechodziliśmy koło cmentarza, jeden z chłopaków powiedział:

to właśnie ta wioska

- Tu właśnie będzie pochowany bin Laden, jak go w końcu zabiją…

a to ten cmentarz. Ale policyjna przepowiednia chyba się nie sprawdziła

Potem pojechaliśmy dalej, podziwiając zdumiewającą jemeńską architekturę,

czasem kogoś nachodzi potrzeba, żeby ożywić trochę beżowy krajobraz

naturę i zwyczaje – na przykład charakterystyczny sposób ubierania się wieśniaczek z doliny Hadramautu.

nie wiem, po co zakłada się taki kapelusz, skoro znajdująca się pod nim kobieca głowa i tak jest szczelnie okutana czarnym zawojem

Późnym popołudniem dojechaliśmy do miejsca, które policjanci chcieli nam pokazać najbardziej.

tak wyglądało to z daleka,

a tak z bliska

Cieszyli się jak dzieci z wrażenia, jakie wywarł na nas ten widok. Najpierw musiałyśmy zamknąć oczy, zostałyśmy doprowadzone do krawędzi przepaści, a potem na trzy cztery otworzyłyśmy oczy i równocześnie wydałyśmy z siebie okrzyk zachwytu. Jemen potrafi zaprzeć dech w piersiach…

potrafi też rozweselić :)

Wycieczka zakończyła się późnym wieczorem. Policjanci dowieźli nas do miasta, które było kolejnym punktem na trasie naszej podróży i upewnili się, że znalazłyśmy wygodny nocleg. Recepcjonista w hotelu  został pouczony, jak ma się nami zajmować, a jeden z policjantów osobiście sprawdził jakość łóżek, kranów i oświetlenia w naszym pokoju. I dopiero, gdy uznał, że wszystko jest w porządku, pożegnał się z nami i wyruszył w powrotną drogę do domu.

gdzieś w Hadramaucie

Tak, Jemen to nie tylko jeden z najpiękniejszych krajów, jakie widziałam. To też miejsce, w którym czułam się najbardziej zaopiekowana. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś tam pojadę…