Pojechałabym do Bułgarii...

Ogladałam wczoraj bułgarski film i tak mi się jakoś zebrało na wspomnienia z tego kraju.

Mimo, że byłam tam wiele razy, to okazało się, że nie mam żadnych bułgarskich zdjęć i tym razem będziecie musieli uruchomić wyobraźnię, ale takie ćwiczenie jest i miłe i pożyteczne, więc nie należy się zniechęcać.

Bułgaria to kraj stanowiący idealne połączenie swojskości i egzotyki. Z jednej strony ludzie podobni do nas, mówiący dość zrozumiałym językiem, co pozwala czuć się swobodnie i domowo, a z drugiej bałkańskie klimaty – słońce, muzyka, morze, pyszne pomidory, papryka, ser i wino – taki południowy, wakacyjny luz. Bardzo dobrze się tam czuję.

Kiedy myślę Bułgaria, to najpierw widzę ogromną misę pełną sałatki szopskiej, a zaraz potem przed oczami stają mi uliczki Czarnomorca. Wioska, czy może miasteczko nadmorskie, do którego przyjeżdżają prawie wyłącznie Bułgarzy (zagraniczni turyści wybierają znacznie efektowniejszy, leżący jakieś 20 km dalej, Sozopol). Dzięki temu mało tam krzykliwych reklam, neonów, dyskotek, wesołych miasteczek i całego zgiełku przemysłu turystycznego. Jest za to cisza, słońce i lekko drgające gorące powietrze. Są domy otoczone pergolami z winogron. Przed furtkami, na niskich stołeczkach siedzą staruszkowie sprzedający domową rakiję i pomidory z ogródka. W naszym ogrodzie też rosną. Oprócz tego mamy ogórki, winogrona i figi. Z okna naszego pokoju nie ma właściwie żadnego widoku, bo wszystko zasłania ogromny figowiec, którego gałęzie dosięgają już balkonu i niedługo chyba zaczną wdzierać się do środka. Nasz gospodarz, dziadzia Pietia, codziennie rano stawia nam na balkonie talerz z figami i pomidorami. Razem ze swoją żoną, babą Stenką, dbają o nas, jak o własne wnuki, gdy w nocy pada deszcz, to rano obok pomidorów znajdujemy złożone w kostkę nasze majtki. Suszyły się w ogródku i  dziadzia Pietia zdjął je ze sznurka, żeby nie zmokły. Śniadania jemy przy stole ustawionym pod winną pergolą, przez którą przedostają się tylko pojedyncze promyki słońca.

W moich wspomnieniach właściwie zupełnie nie ma morza. Oczywiście chodziłam na plażę, ale w pamięć znacznie mocniej wryły się te uliczki, figi i winogrona. I takie specjalne światło, zupełnie jak z filmów dla dzieci, które oglądałam podczas wakacji u babci. Pamiętacie te filmy? Polskie albo jeszcze lepiej radzieckie. O dzieciach w podkolanówkach, z kokardami we włosach, spędzających wakacje gdzieś na Krymie albo w Odessie. W Czarnomorcu było właśnie dokładnie takie światło jak w tych filmach. I taka sama atmosfera absolutnego bezpieczeństwa. Siedzę na babcinym tapczanie z talerzem pełnym kanapek z pomidorem i oglądam film. Albo idąc senną uliczką Czarnomorca, mijam starszego pana sprzedającego rakiję pod pergolą z winogron. Tak samo dobrze…. Może to właśnie dlatego tak lubię Bułgarię?