W Hiroszimie

Hiroszima jest trochę jak Warszawa. Miasto stare, istniejące od XVI wieku, ale też bardzo młode, bo zbudowane po drugiej wojnie światowej. Mające zabytki i miejsca historyczne, ale o żadnym z nich nie da się mówić, pomijając rok 1945. A zdjęciami ukazującymi miasto w tamtym właśnie roku, mogłaby się Hiroszima spokojnie wymieniać z Warszawą, nikt by nie zauważył różnicy.

Spacerując po skądinąd egzotycznym mieście, często miałam wrażenie, że jestem na wycieczce po Muranowie czy Starówce. 

o, to też zupełnie jak u nas 

Niewykluczone, że to właśnie dlatego chciałam tam pojechać. I nie żałuję, bo polubiłam Hiroszimę.

przyjechałam do Hiroszimy shinkansenem - najszybszym i najdroższym pociągiem wszechświata

Jej sercem jest Park Pamięci. Znajduje się w centrum miasta, w niegdyś gęsto zabudowanej dzielnicy. To tu 6 sierpnia 1945 roku, o godzinie 8 rano wybuchła bomba atomowa. I z całej miejskiej zabudowy pozostał właściwie tylko ten budynek:

Było to centrum wystawowe, zaprojektowane w 1915 roku przez czeskiego architekta. Przed wojną było takie:

A po takie:

Bomba wybuchła 160 metrów od tego miejsca. Zabiła wszystkich znajdujących się wewnątrz ludzi, ale oszczędziła żelazną konstrukcję kopuły, która dziś nosi nazwę Kopuła Bomby Atomowej i stanowi symbol Hiroszimy.

Oprócz niej w Parku Pokoju znajduje się wiele pomników i miejsc pamięci. Jest wieczny płomień, który ma się palić dopóty, dopóki na świecie istnieją bomby atomowe (dlatego wieczny niestety)

zachodni turyści robią sobie tu zdjęcia, Japończycy przychodzą się pomodlić

 i pomnik dzieci, poświęcony wszystkim, które zginęły w wyniku ataku atomowego, ale zainspirowany losem jednego z nich. 

W 1945 roku Sadako Sasaki miała 2 latka. Przeżyła wybuch, ale zachorowała na białaczkę. Gdy była już bliska śmierci, zaczęła robić papierowe żurawie. Ptaki te w Japonii symbolizują szczęście i długowieczność. Sadako wierzyła, że jeśli uda jej się zrobić 1000 żurawi, to los się do niej uśmiechnie i nie umrze. Niestety nie zdążyła. Zmarła w wieku 12 lat. Dzieci z jej klasy postanowiły dorobić brakujące żurawie i tak zapoczątkowały zwyczaj, który trwa do dziś. Przy pomniku dzieci można zobaczyć tysiące, może nawet dziesiątki tysięcy żurawi orgiami, które przywożą do Hiroszimy młodzi Japończycy z całego kraju.

dokoła pomnika ustawiono szklane gabloty, w których zawiesza się żurawie

Nie tylko w Parku Pokoju pamięta się o bombie atomowej. Jej piętno odcisnęło się na całym mieście. Zupełnie jak w Warszawie – tu był pałac króla Augusta, ale nie ma, bo Niemcy zburzyli, Zamek Królewski miał 300 lat, ale ma 30, bo nic z niego po wojnie nie zostało. W Hiroszimie też jest taki Zamek – z XVII wieku, 

tu zamek odbudowany,

ale zbudowany w latach pięćdziesiątych wieku XX. 

a tu taki jakim był w 1945 roku

Są również budowle, które pozostawiono w stanie takim, w jakim ocalały.

to była kwatera główna cesarskiej armii. W 1894 przez siedem miesięcy mieszkał w niej osobiście sam cesarz Meiji, przez co budynek zyskał rangę zabytku narodowego

I są też drzewa. W Japonii w ogóle bardzo dbają o stare drzewa (o starych ludzi zresztą także), wielokrotnie widziałam obandażowane, podparte drągami, otoczone ochronnymi taśmami i bardzo zaopiekowane drzewne starowinki.

 Ale w Hiroszimie chodzi jeszcze o coś innego. Kilku drzewom udało się przetrwać atak atomowy i są teraz nie tylko drzewami, o które się dba, ale zabytkami i świadkami historii, o które się dba dubeltowo.

jak głosi tabliczka, to drzewo przetrwało wybuch bomby atomowej

Tym chyba niestety różni się Hiroszima od Warszawy. No i wieloma innymi rzeczami też, bo to jednak współczesne, żywe miasto japońskie. Pełne wieżowców, krzaczastych napisów, automatów z napojami, samochodów ze spłaszczonymi dziobami, 

parasoli na rowerach 

i kabli. 

I jeszcze paru dziwności, ale o tym to już innym razem.