Tuniskie opowieści dziwnej treści

W dni powszednie mało jest wolnego czasu na poznawanie Tunezji, ale przecież nie można się cały czas uczyć, a spacer znakomicie wpływa na stan szarych komórek, więc czasem zamiast taksówką (tunezyjskie taksówki są niesłychanie tanie i do tego działają w nich taksometry, dzięki czemu nie trzeba się targować – istny taksówkowy raj) wracamy do domu piechotą.

w Tunisie jest bardzo dużo takich budynków

Idąc normalnym tempem, do pokonania drogi ze szkoły do akademika wystarczy dwadzieścia minut. Ponieważ jednak Tunis obfituje w ciekawe miejsca, trasa ta zabiera nam czasem pół dnia. Trzeba przecież obfotografować wszystkie te piękne budynki, kwitnące krzewy i palmy…

park miejski

 A co powiecie na takie drzewo? Zgodzicie się chyba, że nie można przejść koło niego obojętnie.

te gałęzie ciągną się jeszcze dalej, nie dało się ich zmieścić na zdjęciu w całości

Okazało się też, że niedaleko naszego akademika znajduje się ogród zoologiczny. Niby nic takiego, każdy był w takim miejscu dziesiątki razy, my jednak postanowiłyśmy sprawdzić, czy arabskie ZOO różni się od europejskiego. I muszę przyznać, że wizyty tej długo nie zapomnę.

najpierw było normalnie, jak w ZOO

Na pierwszy rzut oka wszystko było podobnie jak u nas, klatki, wybiegi, no może trochę dziwnie dużo świń (zwłaszcza jak na kulturę, w której tymi zwierzętami się gardzi), ale ogólnie rzecz biorąc normalka.

świński wybieg nr 1

piękna i bestia, czyli świnie po raz drugi

świński wybieg nr 3

Przechadzałyśmy się więc pośród wielbłądów, prosiaków i strusi, aż dotarłyśmy do wybiegu krokodyli. Tam się zaczęło…

Kiedy pan, który otwierał furtkę wybiegu krokodyli zamachał na nas, podeszłyśmy, bo jak wiadomo kontakty z tubylcami zawsze są atrakcyjne. Nie inaczej było tym razem. W towarzystwie Ibrahima – tak nazywał się pan – weszłyśmy do pierwszego krokodylego ogródka. Od wylegujących się nad bajorem gadów oddzielał nas płotek, więc czułyśmy się dość bezpiecznie. Według Ibrahima chyba zbyt bezpiecznie, bo otworzył furtkę w tym płotku i zaczął nas namawiać do bliższego kontaktu z krokodylami. Ponieważ nie okazałyśmy nadmiernego entuzjazmu, opiekun gadów postanowił pokazać nam, że nie ma się czego obawiać. Najpierw lekko trącił jednego zwierzaka, a potem złapał go za ogon i potrząsnął. Krokodyl rzeczywiście był raczej znudzony niż groźny, jednak my nie opuściłyśmy naszych bezpiecznych pozycji za płotkiem. Zwłaszcza, że Ibrahim radośnie oznajmił, że krokodyle jedzą pawie, koty oraz ludzi i na dowód pokazał bliznę na szczęce. Podobno kiedyś, gdy zasnął na trawie, jeden z gadów trochę go nadgryzł.

Ibrahim pokazuje, że krokodyle są a) żywe, b) niegroźne

Żeby zejść z niemiłych tematów zapytałam o małą szklarnię stojącą nieopodal. Ibrahim powiedział, że to krokodyla stołówka, wprowadza się tam żywe ptaki, a potem wpuszcza krokodyle. Pióra pokrywające trawę w szklarni to resztki gadziego obiadu.

na ziemi i podmurówce widać ptasie piórka

 Po wyjściu z wybiegu krokodyli Ibrahim zaproponował nam wizytę u żółwi. Tym razem bez oporów weszłyśmy do klatki i zrobiłyśmy sobie nawet zdjęcia z miłymi choć nieco ospałymi zwierzakami. Nasz przewodnik oświadczył, że żółwie te mają po 300 lat i pamiętają czasy osmańskie oraz, że spokojnie można na nie siadać, dla nich to jakby wylądował komuś na ramieniu wróbelek. Podeszłam sceptycznie do obu tych informacji i do zdjęcia ustawiłam się obok żółwia.

pan Ibrahim i osmańskie żółwie

Po sesji fotograficznej pożegnałyśmy żółwie i Ibrahima i poszłyśmy oglądać kolejne zwierzęta.

 choć spotkanie i tak było niezapomniane, to dodatkowo dostałam na pamiątkę kolec jeżozwierza

  

Samotnością nie cieszyłyśmy się zbyt długo, bo gdy tylko podeszłyśmy do klatki z panterą, zawołał nas opiekun drapieżników. W ten sposób trafiłyśmy w sam środek piekielnych czeluści. Nasz nowy przewodnik wprowadził nas do wąskiego, długiego i ponurego pomieszczenia. Po jego obu stronach ciągnęły się klatki. W tych po lewej siedziały małpy, zaś niewielkie pomieszczenia znajdujące się po prawej wykorzystywane były do karmienia lwów, tygrysów i lampartów. Najpierw mój wzrok padł na króla zwierząt rozszarpującego wielki krwisty ochłap mięsa, następnie odskoczyłam, bo jakaś małpa, wystawiwszy łapę przez pręty, trąciła mnie w rękę, a potem to już tylko przeżegnałam się w duchu i poddałam woli niebios. Strażnik uznał chyba, że mamy za mało atrakcji, więc najpierw wziął mój aparat, żeby zrobić tygrysowi zdjęcie z bliska (w połowie zdrowaśki aparat szczęśliwie do mnie powrócił), a potem zaczął zachęcać tegoż tygrysa do godnego wystąpienia przed zagranicznymi gośćmi.

to zdjęcie wykonano bez użycia zoomu

Widzicie to? Ponury korytarz, ryczący tygrys, zwisające z klatki żebra – chyba krowie – na podłodze pochlapane krwią wiadro, lew rozszarpujący mięso, zapach jatki skrzyżowany z wonią obory. I jeszcze ta małpa, która nie wiadomo co tam robiła.

na szczęście do wyjścia już blisko...

Jak napisała w mejlu do znajomych moja koleżanka „ bardzo podobało mi się w arabskim ZOO”…