Herbaciane wzgórza - Munnar

 Choć Kerala kojarzy się przede wszystkim z wodą, to i góry są tam niczego sobie. Najwyższy szczyt Indii, poza Himalajami, znajduje się właśnie tam. Anai Mudi liczy 2695 m n.p.m. i pewnie byłby łakomym kąskiem dla miłośników górskich wspinaczek, ale niestety od kilku lat obowiązuje zakaz zdobywania tego szczytu.

Mnie nie sprawiło to żadnej przykrości, bo i tak nie zamierzałam wdrapywać się tak wysoko. W zupełności wystarczyło mi podziwianie majaczących w oddali szczytów Ghatów Zachodnich, pasma górskiego wpisanego na listę światowego dziedzictwa. 

UNESCO doceniło nie tylko, że góry te są starsze od Himalajów, że ich obecność kształtuje klimat i jest najlepszym przykładem systemu monsunowego na całej planecie, ale też i to, że właśnie tam można podziwiać jedną z największych bioróżnorodności fauny i flory.

A do tego wszystkiego, pagórki podnóża Ghatów Zachodnich aż po horyzont porośnięte są herbatą. Byłam już w kilku herbacianych regionach – w Indiach, Bangladeszu i na Sri Lance – ale nigdzie nie było tak pięknie, jak w okolicach keralskiego Munnaru. 

Mogłabym w nieskończoność chodzić dróżkami wijącymi się pośród herbacianych pól. 

Taki spacer jest szalenie przyjemny i zupełnie niemeczący, bo ścieżki nie są strome, a do tego mniej więcej co 30 sekund trzeba się zatrzymywać, żeby zrobić kolejne zdjęcie.

Akurat tego popołudnia, gdy ja miałam okazję chodzić po herbacianych plantacjach, słońce schowało się za chmury i fotki nie oddają w stu procentach urody krajobrazu. Ale dzięki temu upał nie był dokuczliwy i już w ogóle zupełnie nic nie zakłócało pełni szczęścia.

Spacerowanie wśród herbacianych wzgórz było głównym punktem programu, ale w Munnarze i okolicach spędziliśmy dwa dni, więc mogłam także zwiedzić muzeum herbaty

 i obejrzeć kilka turystycznych atrakcji, takich jak rozmaite jeziora, 

zapory, 

las eukaliptusowy 

i ogród botaniczny. 

najdziwniejszy ogród botaniczny, jaki w życiu widziałam

Byłam też na plantacji roślin wykorzystywanych w ajurwedzie, ale o tym napiszę osobno.

Udało mi się też trafić na uroczystości ku czci boga Muthuvana, który odznaczył się tym, że pojął za żonę zwykłą wiejską dziewczynę. Z tej okazji w Munnarze odbywa się święto, 

które przypomina nasze odpusty – są rozmaite stragany,

 jedzenie, 

muzyka i wielkie tłumy ludzi. 

Odbywają się też pewnie ceremonie religijne, 

ale ja widziałam tylko przejazd powozu ze świętym mężem. 

Wisiał na sznurkach przymocowanych do jego pleców i nóg za pomocą haków, które przebijały mu skórę. Pierwszy raz widziałam coś takiego i muszę przyznać, że było mi jakoś dziwnie. Choć krew nie leciała i nie wyglądało, żeby wiszący na hakach człowiek odczuwał ból. 

Przeciwnie, sprawiał wrażenie zadowolonego. Ludzie podawali mu do rąk niemowlęta, a on brał je i błogosławił. Nie wiem, jaki związek miało to z czczonym tego dnia bogiem. Udało mi się jedynie dowiedzieć, że wiszący mężczyzna jest czcigodną osobą, która przez jakiś czas przygotowuje się do ceremonii, zachowując specjalną dietę i czystość cielesną.

Jeżdżący po ulicach miasta powóz był jedynym zauważonym przeze mnie religijnym elementem święta. 

w munnarskiej świątyni można obejrzeć ulubiony środek transportu boga Ganeśa,
czyli szczura - symbol sprytu

Cała reszta to po prostu festyn. Nawet w świątyni, do której udało mi się przepchać, 

był koncert muzyki raczej popowej. 

A wszędzie było bardzo tłoczno, gwarnie i chaotycznie.

most prowadzący do świątyni

W dzień powszedni w Munnar jest nieco spokojniej, ale oczywiście nie tak, jak w Łomży czy Sochaczewie. 

postój taksówek

Indyjskie miasta, nawet w łagodnej keralskiej formie, różnią się od europejskich miejscowości. Czy na plus? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Odwiedziwszy najpierw Indie. 

Do czego gorąco zachęcam.