Na pierwszy rzut oka Saint Louis przypomina nieco Hawanę. W
obu miastach życie toczy się wśród starych, niegdyś bardzo pięknych
kolonialnych domów, których dzisiejszy stan woła o pomstę do nieba. I podobnie
jak w kubańskiej stolicy, w Saint Louis roześmiane dzieci bawią się na
usypanych na ulicach gruzowych pagórkach, a ich matki rozwieszają kolorowe
pranie na balkonach bez podłóg i w oknach bez szyb.
na trawnikach miejskich też rozwieszają
Obydwa miasta wywołują mieszane uczucia. Z jednej strony
człowiek złości się na to, że doprowadzono do takiego stanu, tak zmarnowano
miejsca, które mogłyby być najpiękniejszymi na świecie. A z drugiej strony jest
w tych ruinach coś takiego, że chce się wśród nich spacerować i niespiesznie
oglądać pozostałości dawnego piękna.
Do tego nigdy nie wiadomo co człowieka
czeka za rogiem – obsypujący się tynk czy może starannie odnowiony budynek, z
kolorowymi okiennicami, rzeźbionymi drzwiami i bugenwiliami szczelnie
otulającymi ściany.
Saint Louis jest oczywiście znacznie mniejsze od Hawany, nie
mieszka w nim nawet 200 tysięcy osób i życie płynie tu w innym rytmie, ale też
nie jest to zwykłe prowincjonalne miasteczko.
czas w Saint Louis raczej nie galopuje
To tutaj osiedlili się pierwsi francuscy kolonizatorzy. Do
początku XX wieku miasto było stolicą Francuskiej Afryki Zachodniej. Dziś, choć
lata świetności dawno minęły, mieszkańcy Saint Louis wciąż mają poczucie stołeczności
– jak mnie poinformowali, ich miasto jest światową stolicą jazzu. W
stwierdzeniu tym można oczywiście dopatrywać się odrobiny przesady, ale faktem
jest, że co roku odbywa się w Saint Louis międzynarodowy festiwal jazzowy, o
czym można się przekonać oglądając plakaty wiszące w prawie każdej restauracji.
w tym roku była już dwudziesta czwarta edycja festiwalu
I w ogóle w tym małym, przysypanym kurzem miasteczku kultura kwitnie. Oprócz
jazzowego organizowane są festiwale filmowe i literackie, i nawet zwykły dzień
powszedni kończy się zawsze jakimś koncertem. My zaliczyłyśmy dwa – w klubie
prowadzonym przez pewnego Hiszpana i w restauracji nad rzeką Senegal, tuż koło
słynnego mostu.
restauracja jest nad rzeką i nad basenem
Najstarsza, zabytkowa część Saint Louis położona jest na
rzecznej wyspie, dlatego też kwestia połączenia ze stałym lądem zawsze była dla
miasta ważna.
miasto ma taki trochę dziwny kształt
W XIX wieku, dziesięć razy dziennie rzekę przemierzała łódź
przewożąca nie tylko ludzi, którzy płacili za bilet 5 centymów, ale też krowy,
osły i wielbłądy (za 50 centymów) oraz powozy (2 franki).
w rzece Senegal żyją takie stworzenia Boże
Aż w końcu staraniem
gubernatora Louisa Faidherbe'a wybudowano wspaniały stalowy most, który do dziś
jest chlubą i symbolem miasta.
most najpiękniej prezentuje się nocą
Drugi most, łączący wyspę z wąskim paskiem
nadoceanicznego lądu nie jest już tak okazały. W ogóle te kilkaset metrów
między rzeką a Atlantykiem to teren ludzi ubogich. Ich kolorowe łodzie,
skłębione niebieskie sieci,
wózki zaprzężone w osiołki i wzorzyste stroje tworzą
niezwykle malowniczą scenografię, ale wystarczy na trzy sekundy oderwać oko od
obiektywu aparatu, by zauważyć, że bieda tam aż piszczy. Taka to już jest
Afryka, jednocześnie piękna i okropna. Może w tym właśnie tkwi jej
przyciągająca moc…
bieda nad morzem zawsze wydaje mi się trochę łagodniejsza
A jeśli chodzi o malownicze widoki, to i w innych częściach
miasta jest na co popatrzeć. Tylko nie zawsze można sfotografować niestety. Na przykład
w piątkowe wczesne popołudnie, gdy wszyscy idą na najważniejszą w tygodniu
modlitwę. W meczecie się nie mieszczą,
meczet przy głównej ulicy
więc rozkładają dywaniki na chodnikach, właściwie
cała główna ulica miasta zajęta jest przez modlących się ludzi.
o każdej innej porze na ulicy panuje spokój
Aparat sam się otwiera,
ale nie wypada, więc trzeba wcisnąć go na samo dno torby i tylko oczami
uwieczniać wspaniały widok. To nawet korzystny układ, bo takie zdjęcie w pamięci
zawsze jest pod ręką i mogę je osobie oglądać, kiedy tylko mi się zachce. Ostatnio
zdarza mi się to coraz częściej. Oglądam więc sobie i dumam nad tym jaki piękny
jest ten świat. I jaka szkoda, że tak wielu ludzi nie chce na niego patrzeć.
Ech…
mieszkańcy Saint-Louis walczyli w wojnie, która zakończyła się naszą niepodległością
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz