Spacer po naprawdę starym mieście, czyli wycieczka do Kairuanu

Najważniejszym muzułmańskim miastem jest jak wiadomo Mekka, po niej liczą się Medyna, Jerozolima i na czwartym miejscu tunezyjski Kairuan. Miejsce to jest na tyle ważne, że siedmiokrotna pielgrzymka do niego jest równoważna z wizytą w Mekce. Ja byłam w Kairuanie jak na razie jeden raz, ale za to przez dwa dni, bo jak powiedziała pani w informacji turystycznej w Tunisie – w Kairuanie najciekawiej jest wieczorem.

w ciągu dnia na ulicach widać niewiele osób

Rzeczywiście, trzeba przyznać, że miasto to zmienia się nie do poznania wraz z zapadnięciem zmroku, lekkim ochłodzeniem (zamiast 45 jedynie 35 stopni), a przede wszystkim końcem dnia postu ogłaszanym wystrzałem z armaty. Ciche i senne uliczki miasta zapełniają się gwarnym tłumem, który spaceruje, kupuje, a przede wszystkim je i pije.

 

My też ochoczo przystąpiłyśmy do konsumpcji baranich kiełbasek z grilla

pan grilluje nam kiełbaski

 

 i sławnych na całą Tunezję ciasteczek (takie same można kupić w Tunisie, ale każdy wie, że te z Kairuanu są najlepsze).

cukiernia z wieloma odmianami słynnych ciasteczek

 

Zanim jednak nastąpiły te radosne wydarzenia, cały dzień zwiedzałyśmy miasto wpisane na listę UNESCO.

widać znaczek UNESCO?

 

Najważniejszym zabytkiem Kairuanu jest Wielki Meczet, najstarsza taka budowla w Afryce, której wznoszenie rozpoczęto w 672 roku (znów pojawia się myśl o tym, co w tym czasie działo się w naszej dumnej i pysznej Europie…). Rozliczne rebelie i inne nieszczęścia uszkodziły niestety meczet i budowla którą możemy oglądać dziś nie jest aż  tak stara, pochodzi bowiem zaledwie z 836 roku J.

 

Niemuzułmanie mogą zwiedzać jedynie dziedziniec meczetu i to w ściśle określonych godzinach. My jednak – oczywiście ubrane w stosowne stroje – weszłyśmy tam o zupełnie innej porze i zobaczyłyśmy znacznie więcej niż zaopatrzeni w płatne bilety turyści.

przygotowania do wieczornej modlitwy

 

Tu pozwolę sobie na małą dygresję. Otóż często spotykam się z pytaniem, po jakie licho (z reguły wyrażane jest to bardziej dosadnie) uczę się arabskiego. Myślę, że ta historyjka może znakomicie posłużyć jako odpowiedź. Moja znajomość tego potwornie trudnego języka jest jeszcze dość skromna, ale mam to szczęście, że podróżuję z osobą, która posługuje się nim sprawnie i bez problemu komunikuje się z tubylcami. Dzięki temu otwierają się przed  nami przeróżne drzwi i znikają przeszkody. Zaś w Wielkim Meczecie dostąpiłyśmy zaszczytu, na który nie mogą liczyć nawet muzułmanki. Dwaj modlący się w męskiej sali panowie  – okropnie zdenerwowani, bowiem wiedzieli, że łamią zasady – pozwolili nam wejść na chwilę do części nieprzeznaczonej dla kobiet i zaprowadzili nas pod sam mihrab. Mogłyśmy popatrzeć na niego zaledwie przez 30 sekund i zrobić po dwa zdjęcia, ale i tak panom tym należą się ogromne wyrazy wdzięczności. Dzięki ich wspaniałomyślności i Wy możecie spojrzeć na marmurowe kolumny, które jeden z cesarzy bizantyjskich chciał odkupić za tyle złota ile ważą i na fajansowe płytki importowane z Bagdadu  w 862 roku.

 

Obok mihrabu stoi najstarszy w świecie islamu minbar (kazalnica). Wykonano go w IX wieku z indyjskiego drewna tekowego.

 

Myślę, że po angielsku nie udałoby mi się przekonać nikogo do pokazania mi tych skarbów.

Wracam jednak do głównego wątku, czyli spacerze po Kairuanie.

 

Trudno opisać wszystko, co można w tym mieście zobaczyć. Same zaułki starego (i należy to słowo rozumieć bardzo dosłownie) miasta są już bardzo ciekawe, ale naprawdę intersująco robi się, gdy uda się wejść do jakiegoś wnętrza.

 

Kairuan obfituje w sklepy z dywanami, które warto odwiedzić, bez względu na to czy chce się coś kupić czy nie. To zadziwiające miejsca, w niektórych z nich jedyne dywany jakie widziałam, to te leżące na podłodze. Za to pięknych starych mebli,

 

wykwintnej zastawy stołowej,

 

kryształowych żyrandoli i obrazów znaleźć tam można mnóstwo. Wszystkie te przedmioty znajdują się we wspaniale zdobionych pomieszczeniach lub na tarasach wśród kolumn, kolorowych kafelków i kwiatów. Odwiedziłyśmy kilka takich pałaców, piękny był zwłaszcza jeden, którego drzwi otworzyły się przed nami, gdy nad Kairouanem zapadła już noc. Miły pan pilnujący obiektu prowadził nas od jednej sali do drugiej z dumą prezentując zdobne wnętrza. A kiedy już myślałam, że obejrzałyśmy wszystko, pan zabarykadował drzwi wejściowe kawałkiem deski, żeby nie wszedł ktoś niepożądany i z nieskrywaną radością przystąpił do oprowadzania nas po tarasach zajmujących kilka poziomów dachu.

 

Najpierw szłyśmy po ciemnych schodach, wśród odurzającego zapachu jaśminu (pan zerwał kilka kwiatków i dał nam później na drogę), a potem, gdy nasz przewodnik zapalał światło na kolejnych poziomach, my wydawałyśmy z siebie okrzyki zachwytu, a on promieniał radością i dumą.

 

Te wszystkie kafelki, kolumny, łuki, 

 

 gliniane dzbany, poduszki i małe stoliki sprawiały, że miałam wrażenie, że przechadzam się po jakimś pałacu z bajki.

widok z tarasu górnego na dolny

 

Pan otwierał nam też okna w różnych kopułach i wieżyczkach,

 

żebyśmy popatrzyły na mieszczące się poniżej mauzolea i inne bogato zdobione pomieszczenia. Niestety było ciemno i wnętrza te mogłyśmy obejrzeć tylko na zdjęciach zrobionych z lampą błyskową..

o, tę salę znam tylko ze zdjęcia

 

Innym dość niezwykłym miejscem na kairuańskim starym mieście jest studnia Barruta. Jak chce tradycja znajdująca się w niej woda ma połączenie ze świętą studnią w Mekce. Wódz Arabów znalazł w Barrucie złoty kielich, który kiedyś zgubił właśnie w studni Zamzam w świętym mieście islamu.

po prawej stronie widać koło z niebieskimi linami i jednym z przymocowanych do nich dzbanów

 

Woda ze studni wydobywana jest przez wielbłąda, który chodzi w kółko, napędzając koła wyciągające pojemniki z wodą. Wielbłąd przychodzi do pracy około dziewiątej rano. Najpierw wchodzi po schodach na pierwsze piętro,

 

potem zjada śniadanie złożone z owoców opuncji i wypija wiadro wody (jednym haustem!).

 

I dopiero po posiłku przystępuje do pracy. Jego dzień roboczy kończy się o godzinie 17 (w południe ma przerwę obiadową).

przygotowanie do pracy

 

O tej porze zwierzę udaje się na zasłużony spoczynek, a budynek ze studnią przejmują mężczyźni, którzy przychodzą tu na szklaneczkę herbaty i partyjkę tryk-traka. Kawiarenka przy studni jest nieduża, ale klimatyczna i właściwie też bym chętnie w niej posiedziała.

tu przygotowuje się kawę i herbatę

 

No ale jeśli przyjechało się do takiego miasta jedynie na dwa (a właściwie półtora) dni, to nie ma czasu na wypoczynek. Trzeba przecież zobaczyć i baseny Aghlabidów, które w VIII wieku dostarczały wodę mieszkańcom Kairuanu

 

 i Meczet Fryzjera z grobem jednego z towarzyszy Proroka, który nosił z szacunkiem trzy włosy z brody Muhammada – jeden pod językiem, drugi na ramieniu, a trzeci przy sercu. 

 

No i jeszcze zwizytować trzeba Meczet Szabli, wzniesiony ponad grobem kowala-flozofa, którego ulubionym zajęciem było wykuwanie przedmiotów o nadnaturalnych rozmiarach i umieszczanie na nich sentencji. Jakże banalne wydają się przy tym hobby typu zbieranie znaczków czy słuchanie muzyki J

grób znajduje się w tej drewnianej skrzyni

 

A, przypomniało mi się, że byłyśmy jeszcze w siedzibie największej tunezyjskiej partii, która znajduje się w budynku dawnej kawiarni. I właściwie nie wiem czy to dlatego jest tam tak ozdobnie, czy po prostu w Kairuanie wszystkie domy tak wyglądają.

wejście do siedziby partii

 

Pan pilnujący obiektu pozwolił nam zrobić zdjęcia, skorzystać z łazienki, a na moje westchnienia, że "uff, jak gorąco” wyjął z lodówki butelkę zimnej wody i dał nam na drogę.

Tak zaopatrzone wyruszyłyśmy w drogę powrotną do Tunisu.