Obiady czwartkowe

To już ostatni ramadanowy obiad czwartkowy, pomyślałam więc, że trzeba zaproponować coś postnego. Dlatego pokażę Wam, czego i gdzie nie jadłam w Tunezji.

Podeszłam do sprawy sumiennie, przejrzałam wszystkie zdjęcia, przywołałam wspomnienia (ostatecznie jestem tu już 3 tygodnie i to, co wydarzyło się na początku pobytu wydaje mi się prehistorią) i oto wyniki.
Najpierw Bizerta. W tym mieście nie napiłam się kawy w tej miło wyglądającej kawiarni,

bo była zamknięta, z pewnością z powodu ramadanu. Nie zjadłam też nic na bazarze, bo... jakoś straciłam apetyt.

Natomiast w tym miejscu nie posiliłam się,

bo najpierw myślałam, że to pomnik. W ghańskim Cape Coast widziałam kiedyś pomnik kraba, więc uznałam, że tu postawili sobie wielką muszlę. Po jakimś czasie okazało się, że byłam w błędzie i muszla kryje w sobie smażalnię naleśników.

Niestety miała zacząć działać dopiero po iftarze, a my nie mogłyśmy tyle czekać.

W Kairuanie nie zjadłam tych ciasteczek,

bo pan dopiero wiózł je do sklepu (a poza tym wciąż obowiązywał post). Natomiast w tej cukierni nic nie kupiłam,

bo, gdy już odzyskałam słuch po wystrzale armatnim zwiastującym koniec postu,

nie w głowie były mi słodkie ciastka. Chciałam wreszcie zjeść coś konkretnego. Słonego, ciepłego i mokrego. Ciastka nie spełniały tych wymagań, zwłaszcza te różowe i niebieskie.

W poszukiwaniu restauracji trafiłyśmy do tej kawiarni:

Jak widać na zdjęciu jest to lokal obchodzący w tym roku setne urodziny, co niestety nie zmienia faktu, że pożywić się w nim nie da. Arabskie kawiarnie służą do wielogodzinnego  przesiadywania przy szklaneczce słodkiej herbaty i jedzenia się w nich nie podaje. Nie do każdej też mogą wchodzić kobiety. Czy akurat do tej to nie wiem, weszłyśmy tylko, żeby zrobić kilka zdjęć,

a potem wróciłyśmy do poszukiwania prawdziwego jedzenia.

To tyle, jeśli chodzi o Kairuan. Do omówienia został jeszcze Tunis. W stolicy (tu często używa się tego określenia, bo po arabsku nazwa państwa i miasta brzmi tak samo) nie napiłam się tych napojów,

bo nie wiedziałam, kto jest właścicielem tej taczki. Nie zjadłam też baranich kiełbasek od żadnego z tych panów (dym wskazuje miejsca grillowania):

bo chwilę wcześniej najadłam się czymś innym. Wtedy pierwszy raz, widziałam takie stoiska z merguezami (czyli baranimi kiełbaskami właśnie) i strasznie się zasmuciłam, że omija mnie wspaniale pachnące pożywienie. Na szczęście kiełbaski to dość popularne danie i w kolejnych dniach udało mi się naprawić błąd. Teraz już jestem mądra i gdy wieczorem na ulicy widzę dym, to walę jak w dym :). Nie dalej jak wczoraj na kolację miałam bagietkę z merguezami, pomidorem, cebulą i harissą oczywiście.

Chyba też wczoraj pisałam Wam o restauracji, którą zwiedzałyśmy na starym mieście.

Obejrzałyśmy wszystkie jej sale z zapleczem i tarasami włącznie, ale nie przyszło nam do głowy, żeby zasiąść przy takim stoliku:

Chyba uznałyśmy, że to lokal nie na naszą kieszeń.
Takim z pewnością jest restauracja, którą oglądałyśmy dziś. Przed wejściem wisiała kartka, zapraszająca na ramadanowy posiłek za jedyne 50 dinarów (normalnie kosztuje 8-10). Nie zasiadłyśmy więc przy tym stoliku:

zwiedziłyśmy tylko wykwintne wnętrza:

i poszłyśmy dalej, snuć się po wąskich uliczkach Medyny i czekać na koniec ramadanu.
Ach, jak sobie wyobrażę to miasto pełne otwartych restauracji i kawiarni, w których można odpocząć w cieniu popijając chłodne napoje albo sącząc pachnącą miętą herbatę...