Wyprawy Zagawy: Pamiętajcie o Kartaginie

piątek, 29 sierpnia 2014

Pamiętajcie o Kartaginie

Kiedy przed wyjazdem do Tunezji spotykałam się ze zdziwieniem znajomych (po co tam jedziesz, przecież tam nic nie ma), to na ogół odpowiadałam, że przecież dla samej Kartaginy warto by się do tego kraju wybrać. Kartagina. Właściwie nie wiem dlaczego, ale zawsze wyobrażałam sobie, że to fascynujące miejsce.

A teraz okazuje się, że będąc w Tunezji nie napisałam o nim nic. Złożyło się na to kilka powodów, czy też może raczej jeden złożony powód. Przede wszystkim Kartagina jest znacznie większa niż przypuszczałam i podczas pierwszej wizyty nie udało mi się zobaczyć wszystkiego. Sześć stacji podmiejskiej kolejki ma nazwę „Carthage” (czyli Kartagina) i przy każdej z nich znajdują się obiekty, będące pozostałościami starożytnego miasta.

jedna z kartagińskich stacji. Aż się prosi, żeby napisać "stacyjka"

Trzeba więc było zwiedzanie podzielić na kilka etapów. A ponieważ pierwsza wizyta nieco mnie rozczarowała, to drugi raz ciągle był odkładany. I dopiero kiedy wszystko inne w okolicy było już spenetrowane, a czas wyjazdu z Tunezji zbliżał się nieubłaganie, pojechałam do Kartaginy ponownie. I dobrze się stało, bo ta druga wizyta była o wiele ciekawsza. Dlatego, jeśli macie mało czasu i nie możecie poświęcić Kartaginie kilku dni, a przynajmniej całego jednego dnia, to nie idźcie do Muzeum Narodowego Kartaginy (w Bardo jest ciekawiej) i otaczających je skromnych ruin.

widok na morze piękny, ale ruiny takie sobie

Lepiej wybierzcie się do amfiteatru, gdzie przywiązane do dzikich byków zakończyły swe życie święte Perpetua i Felicyta. Amfiteatr miał wtedy pięć pięter mieszczących 36 tysięcy widzów i był przystosowany do napełniania wodą, tak aby móc w nim odgrywać morskie sceny batalistyczne.

Dziś nie zostało z tego wiele, ale miejsce jest ciekawe i warte odwiedzenia. A jak już tam będziecie, to właściwie tuż obok znajdują się – naprawdę imponujące – cysterny La Malga, do których woda doprowadzana była długim na 132 km akweduktem z gór.

Na cysterny patrzy się jedynie - oficjalnie rzecz biorąc - z góry.

dachy wielkich zbiorników na wodę

Schodki prowadzące w dół, do najfajniejszej części zabytku są zagrodzone żelaznymi barierkami.

wejście wzbronione

No ale, nie zapominajmy, że jesteśmy w kraju arabskim. Moja koleżanka pamiętała o tym, od razu przelazła przez przeszkodę i zniknęła w korytarzach prowadzących do ogromnych zbiorników. Ja (ach, ta wrodzona praworządność) robiłam zdjęcia, stojąc grzecznie na górze. Po jakichś 3 minutach zauważył mnie strażnik pilnujący obiektu.

- Salam, masz bilet? – spytał.
- Nie, bo ja… - zaczęłam, ale strażnik przerwał mi machnięciem ręki.
- Dobra, chodź, pokażę ci najładniejsze miejsca – powiedział, odsuwając zardzewiałe barierki i prowadząc mnie w dół do teoretycznie zamkniętej części. Przez następne pół godziny, z dużym znawstwem, opowiadał nam o genialnym starożytnym systemie doprowadzania i gromadzenia wody. I co chwila używał wyrażeń, których akurat tego dnia uczyłam się w szkole, dzięki czemu nie tylko rozumiałam, co mówił, ale też stawałam się coraz bardziej zadowolona z siebie i programu nauczania w moim instytucie.

wewnątrz cystern

Inne kartagińskie miejsce, które też mi się podobało, to Łaźnie Antonina (Antoniusza). Niegdyś były jednymi z największych term Imperium Romanum, dziś są imponującą ruiną. Basen o wymiarach olimpijskich, miejsce do kąpieli zimnych, ciepłych i gorących czy siłownię trzeba sobie co prawda wyobrazić, ale to co pozostało jest wystarczającym budulcem dla imaginacji, zwłaszcza, że na terenie łaźni umieszczono rysunek wspomagający.