Obiady czwartkowe

Jest czas podróży i jest czas powrotu. Rozpakowywanie plecaka, wspominanie, pranie, wspominanie, spotkania z bliskimi, wspominanie… A wspomina się oczywiście najlepiej przy stole zastawionym daniami, które poznało się w podróży.

Ja postanowiłam ugościć moich znajomych nie tylko harissą i marynowaną cytryną, ale też brikiem. Okazało się jednak, że to zadanie nieco ponad moje siły. Nawet z pomocą 2 doświadczonych kucharek, nie udało się usmażyć tego faszerowanego tuńczykiem i jajkiem placka, tak żeby ciasto stało się chrupiące, a żółtko pozostało płynne. Płaty do brika przywiozłam z Tunisu,

 

mieszankę tuńczykowo-serowo-cebulową zrobiłam z polskich artykułów, ale wyszła bardzo tunezyjsko w smaku. Posypałam ją obficie natką, którą tak miło się teraz kupuje – pęczki są ogromne, a listki duże, lśniące i aromatyczne.

 

Wszystko szło gładko i zgodnie z planem, do momentu, gdy do nafaszerowanych placków trzeba było wbić jajko i wszystko to usmażyć. W wyniku kucharskiego konsylium, pierwszy brik powędrował do piekarnika (że niby nie trzeba będzie przekręcać placka i się nie rozwali). Owszem, nabrał złotej barwy, ale białko się nie ścięło, a całość przykleiła się do papieru do pieczenia. W smaku był nawet dość dobry, więc zjadłszy efekt eksperymentu, przystąpiłyśmy do kolejnej próby, tym razem smażąc brika na patelni.

 

Pomimo wielu zabiegów efekt był dość podobny, z tym, że tym razem ścięło się nie tylko białko, ale też i żółtko. Trzecia próba (wbijanie jajka, gdy placek jest już trochę podsmażony) też się nie udała i śmiało mogę stwierdzić, że zrobienie dobrego brika to duża sztuka! Wpisuję tę potrawę na listę dań trudnych, przyznając mu wysokie miejsce (może nawet w pierwszej trójce).

a wygląda tak niewinnie...

 

Na szczęście menu tego wieczoru nie ograniczało się do brika i goście wyszli nakarmieni nie tylko tuńczykowym farszem, ale też keftedżi, czyli sałatką ze smażonych warzyw. W Tunisie widziałam, jak się ją przyrządza i teraz postanowiłam przetestować moją pamięć i odtworzyć tę potrawę. Robi się ją dość prosto, choć wymaga nieco pracy i czasu. Różne warzywa (papryka, ziemniaki, dynia, pomidory, cebula) smaży się oddzielnie na głębokim tłuszczu, a potem wszystko sieka, miesza razem z sadzonym jajkiem i obficie posypuje natką wymieszaną z cebulą.

wszystkie usmażone warzywa należy zmasakrować i wymieszać

 

Zadanie jest nietrudne, pamiętać tylko należy o tym, że warzywa mają w sobie wodę i wrzucane na gorący olej pryskają, pozostawiając niemiłe ślady na kuchni oraz rękach wrzucającego. Poza tym, okazało się, że smażone pomidory płaczą. Słowo daję! Każdy wrzucany do garnka pomidor wydawał z siebie tak straszliwy pisk, że aż mnie zęby rozbolały.

 

Na szczęście trwało to tylko chwilkę. Warto zatkać uszy i nie rezygnować z przyrządzania keftedżi, bo smakuje wybornie, tak na ciepło, jak i na zimno. Potrawę tę podaje się oczywiście z bagietką,

bagietka musi być (zdjęcie oczywiście z Tunisu)

 

 a w wersji polskiej także z lampką (no, może dwiema) dobrego wina. A potem to już tylko zimny arbuz i gorące wspomnienia…