Obiady czwartkowe

Tak jak obiecałam tydzień temu, opisywanie kuchni kubańskiej zakończę wątkiem rumowym, bo jak wiadomo po obfitym posiłku nie ma jak szklaneczka rumu. 

Havana Club to najpopularniejszy kubański rum, w tym barze każdy klient mógł sobie dolewać wedle upodobania, płaciło się za szklankę z pozostałymi składnikami drinka

No właśnie – szklaneczka rumu, a nie mojito, piñacolady czy daiquiri. To znaczy oczywiście wszędzie tam, gdzie są turyści można się tych drinków napić, Kubańczycy robią co mogą, żeby dopasować się do wyobrażenia cudzoziemców o wyspie, co to jak wulkan gorąca.

Sami jednak wolą rum w czystej postaci. Piją go dużo, w sobotni wieczór na ulicy widać wielu młodszych i starszych siedzących na ławkach lub spacerujących wzdłuż Malecónu z flaszką rumu w ręku. 

niedziela i Dzień Kobiet jednocześnie - zdecydowanie jest co świętować. Rum w niebieskim kanistrze

Piją z gwinta lub ze szklanek, bez popitki, bo rum – chociaż procentowo zbliżony – jest łagodniejszy od wódki i nie wymaga żadnego spłukiwacza. Zwłaszcza ciemny, który odleżakował 15 lat, nabierając nie tylko szlachetności, ale też łagodności. Spróbować go można w muzeum rumu w Santiago de Cuba. 

To najlepsza część wizyty w tej placówce kulturalnej, bowiem w odróżnieniu do wszelkich innych miejsc, które odwiedziliśmy, w tym muzeum nikt nie chciał nas oprowadzić. Nie mogłam nawet zadać żadnego pytania pani pilnującej eksponatów, bo akurat odwiedził ją znajomy i była tak absolutnie pochłonięta tą wizytą, że na nas nie starczyło już jej ani skrawka uwagi.

maszyna do napełniania butelek

Obejrzeliśmy więc tylko skąpo opisaną wystawę, napiliśmy się ciemnego rumu i poszliśmy na mojito, bo jak twierdzi moja koleżanka, to najlepszy napój na upały – woda, lód, orzeźwiająca mięta i cytryna, naprawdę trudno wyobrazić sobie coś skuteczniej gaszącego pragnienie w tropikach. A że z alkoholem? Oj, tam…

Mojito bez żadnego wysiłku znaleźć można w każdym barze, który liczy na zagraniczną klientelę. W miejscach dla tubylców sytuacja wygląda nieco inaczej. Pewnego razu, chroniąc się przed deszczem w niedzielne popołudnie w Camagüey, weszliśmy do takiego właśnie lokalnego baru.

gdzieś tu to było, przy głównym deptaku, po którym w niedzielę spacerują chyba wszyscy mieszkańcy miasta

 Na pytanie, czy możemy zamówić mojito, barman pokręcił głową przecząco. Rozejrzałam się wkoło i rzeczywiście, nikt tu nie pił wymyślnych drinków, natomiast przed każdym stała szklanka wypełniona co najmniej do połowy przezroczystym płynem.

prezentacja droższych gatunków rumu, te tańsze sprzedawane są w plastikowych butelkach i w pudełkach o pojemności 200 ml, jak u nas soczki, tylko bez słomki

Jeśli wlazłeś między wrony – nie zdążyłam dokończyć myśli, bo barman spytał:

- A co? Macie ochotę na mojito? To ja coś spróbuję wymyślić – obiecał i zniknął na zapleczu.

Oczekując na jego powrót, przyglądałam się butelkom stojącym za barem. Rodzajów rumu było kilka, ale zdaje się, że większość klientów piła ten najtańszy, nalewany do szklanek z plastikowej półtoralitrowej flaszki, wyglądającej jak butelka po oleju. Z wrodzonej ciekawości zaczęłam studiować przyklejoną do niej etykietkę.

- Chcesz spróbować? – siedzący przy barze starszy pan wyciągnął w moją stronę prawie pełną szklankę.

Nie zdążyłam mu odpowiedzieć. Z zaplecza powrócił barman, trzymając w dłoniach dwie szklanki mojito. Najtańszego jaki udało nam się spotkać przez całe dwa tygodnie, a jednocześnie najmocniejszego i z największą ilością mięty. Zdecydowany mojitowy zwycięzca całego wyjazdu!

tu miejsce drugie, bar w Trynidadzie, pan robił mojito i pyszną piñacoladę, a jego kolega pizzę, wszystko dobre i tanie

Inny tego typu bar odwiedziliśmy w Santa Clarze. Znów pierwszy raz trafiliśmy tam z powodu deszczu, ale potem wracaliśmy już bez zachęty ze strony pogody. Piliśmy tam jednak nie rum, a drugi najpopularniejszy na Kubie trunek, czyli piwo. Podawany był w takich fajnych dystrybutorach.

najpopularniejsze jest na Kubie piwo Cristal

Piwo to jedna z kubańskich zagadek. Przez kilka dni zastanawialiśmy się, jak to możliwe, że w barach siedzą ludzie i piją chmielowy napój z pianką, skoro – jak powiedział mi jeden pan, czekający z nami na prom na Cayo Granma – przeciętny człowiek musi pracować cały dzień na puszkę 0,33l?

Cayo Granma, maleńka wyspa właściwie na przedmieściach Santiago

ładnie tam i spokojnie, bo na wysepce nie ma nawet jednego samochodu

Kwestię wytłumaczył nam przewodnik z Santiago.

- Ludzie, których widzicie w barach zarabiają na turystach. Ich stać na piwo, innych w żadnym wypadku.

Tak się jakoś smutno zrobiło, więc może opowiem Wam kubański dowcip. Nie mam pamięci do kawałów, to doprawdy niesłychanie zadziwiające, że ten zachował się w mojej głowie, więc sami rozumiecie, że muszę się pochwalić. Zwłaszcza, że akurat pasuje do okoliczności. Idzie tak:

Żona odbiera męża z hawańskiej izby wytrzeźwień. Strażnik wydaje jej ubranie i przedmioty osobiste pijanego i mówi:

- To dziwne, pani mąż ma wpisane w dowodzie, że jest chirurgiem, a kiedy go tu przywieźli, wykrzykiwał na całe gardło, że jest recepcjonistą w hotelu Nacional.

- Tak – pokiwała głową żona – zawsze jak się upije to go ogarnia mania wielkości…

I tym to żartem - co to nie wiadomo, śmiać się czy może jednak płakać – żegnam się dzisiaj. Do następnego razu!