Wyprawy Zagawy: KrajKuchnia

Ostatnie państwo na literę j, czyli Jordania, to idealny kraj dla początkujących podróżników. Leży stosunkowo niedaleko, a jednocześnie jest wystarczająco odmienny, by mieć wrażenie odbywania dalekiej podróży.

Jest niewielki, więc nie trzeba spędzać całych nocy w niewygodnych autobusach, ale nie brakuje w nim atrakcji. Są starożytne ruiny,

rzymski amfiteatr w Ammanie

miejsca ważne dla religii,

widok z wzgórza Nebo, czyli Ziemia Obiecana, którą Bóg pokazał Mojżeszowi

malownicza pustynia,

ciepłe morze, no i oczywiście absolutnie fantastyczna Petra.

Odwiedziłam ją dwa razy, spędzając tam w sumie pięć dni i wciąż mam poczucie, że byłam za krótko. I jeżeli tylko świat wróci na miejsce, to z całą pewnością będę chciała jeszcze do Petry pojechać.

I Wam też szczerze radzę. Tylko broń Boże na jednodniową zorganizowaną wycieczkę. Widziałam kiedyś taką polską grupę, która stanęła w pierwszym widowiskowym miejscu i dowiedziała się od przewodnika, że tam jest coś i tam jest coś, ale to trzeba iść i się wspinać, a przecież jeszcze muszą mieć siły na powrót do autokaru, więc lepiej jak tu u Mohameda usiądą na herbatę. I być może, jeśli spytacie kogoś z uczestników tej wycieczki o to, jaka jest Petra, to dowiecie się, że „fajna, ale bez przesady”.

Jeśli natomiast sami pójdziecie, dokąd akurat Wam się spodoba (trudno tam zejść ze szlaku, bo szlaków właściwie nie ma), wybierzecie własne odludne dróżki,

w Petrze wiele jest ścieżek, na których spotyka się wyłącznie kozy

dotrzecie do niepokazywanych na żadnych pocztówkach rzeźbionych skał i małych świątyń, to gwarantuję Wam, że zakochacie się w Petrze.

A może gdzieś na skalistej dróżce ktoś zaprosi Was na herbatę gotowaną nad ogniskiem albo nawet na większe danie.

No właśnie – rozmarzyłam się – a tu przecież o jedzeniu ma być mowa. Kuchnia jordańska ma wiele wspólnego z kuchniami sąsiednich krajów. I trudno jest znaleźć coś, co byłoby jordańskie, a nie było jednocześnie syryjskie czy izraelskie.

popularne na całym Bliskim Wschodzie marynowane warzywa

Nawet książka kucharska, którą kupiłam w miasteczku koło Petry, zawiera przepisy kuchni arabskiej, bez wyszczególniania państw. Dlatego nie wybrałam dania z tej książki, tylko poszukałam w Internecie.

I nawet jeśli się okaże, że luqaimat jada się w wielu innych krajach, to mój przepis pochodzi ze strony poświęconej kuchni jordańskiej.

Luqaimat to dość swojskie racuchy, którym orientalnego akcentu dodaje kardamon i syrop daktylowy. Ale po kolei. Najpierw należy zgromadzić składniki podstawowe, czyli: mąkę, cukier, skrobię kukurydzianą i drożdże.

Oraz syrop daktylowy, mielony kardamon i szafran.

Następnie wszystkie składniki, oprócz syropu daktylowego trzeba dokładnie wymieszać i odstawić w ciepłe miejsce do wyrośnięcie. To zawsze najtrudniejszy dla mnie moment, bo jak wiadomo – drożdże mnie nie lubią.

Przykryłam zatem miskę ściereczką, postawiłam koło kaloryfera i rozpoczęłam niespokojne oczekiwanie. Po godzinie okazało się, że ciasto nie urosło. Postanowiłam się jednak nie poddawać – dosypałam więcej drożdży, a miskę postawiłam koło włączonej kuchenki. To pomogło i po kolejnej godzinie mogłam przystąpić do smażenia racuszków.

Robi się to, kładąc ciasto łyżką na rozgrzany olej. Żeby efektywnie wykorzystać olej, wyciągnęłam do smażenia wok. Racuszki wyszły całkiem sympatyczne. Polane syropem daktylowym prezentowały się okazale.

Smakowały również dobrze, a zapach kardamonu wydobywający się z rozgryzionego racuszka w pełni usatysfakcjonował moją potrzebę bliskowschodniego klimatu.