Wyprawy Zagawy: Omańskie miasta

W Omanie nie mieszka zbyt dużo ludzi (4,5 miliona na obszarze wielkości Polski), więc miast jest niewiele. Większość z nich leży w północnej części kraju, tam, gdzie góry, morze i nieco mniej pustynnego piachu.

Nizwa - moje ulubione omańskie miasto

Najważniejsza jest oczywiście stolica i od niej zaczniemy. Na pierwszy rzut oka Maskat wydaje się dziwny.

z jednej strony morze, z drugiej góry - miasto musi być wąskie i długie. A flagi z okazji święta narodowego

Bez wyraźnie zaznaczonego centrum i rozciągnięty do nieprzytomności – niezmotoryzowany turysta padnie z wycieńczenia zanim dotrze do wszystkich głównych atrakcji miasta – na przykład z Muzeum Narodowego do wspaniałego meczetu sułtana Kabusa idzie się, według mapy Google, prawie 2 godziny. A przecież wiadomo, że jeżdżąc samochodem, miasta się nie pozna. Trzeba pochodzić, posnuć się nawet. Dlatego – godząc się z tym, że nie zobaczę wszystkiego – jeden dzień poświęciłam na pieszą wędrówkę. I bardzo się z tego cieszę, bo okazało się, że Maskat to nie tylko plątanina tras szybkiego ruchu, luksusowe budowle, wielkie centra handlowe i równie wielkie statki wycieczkowe przywożące turystów (głównie niemieckich) na krótką i powierzchowną wizytę.

Są tu też wąskie uliczki i małe kawiarenki.

są nawet takie zupełnie arabskie i zupełnie nieeleganckie lokaliki

Na promenadzie ciągnącej się kilka kilometrów wzdłuż brzegu morza

podobno w Omanie pada 2 razy w roku. Czyli miałam wyjątkowe szczęście...

są obrazki pokazujące charakterystyczne cechy omańskiej kultury,

tradycyjna biżuteria

konie są bardzo ważne - nawet omańskie garnitury, czyli długie męskie sukienki, są obowiązkowo ozdobione chwostem symbolizującym ogon arabskiego rumaka

a na wielkim suku Matrah można podziwiać nie tylko miliony przeróżnych towarów, ale też sklepienia i kolorowe witraże.

A kiedy już się nawiąże z Maskatem nić porozumienia, a za sprawą fantastycznie gościnnych jego mieszkańców poczuje się prawie jak w domu,

w tym pięknym ogrodzie zostałam ugoszczona jak królowa. Ach, ten chutney kokosowy...

można wsiąść do samochodu i obejrzeć to, co stanowi oficjalną chlubę miasta. A więc przede wszystkim meczet sułtana Kabusa.

zauważyłam, że w grudniowe szare dni najbardziej podobają mi się zdjęcia, na których widać przede wszystkim błękitne, bezchmurne niebo

Budynek nie jest zabytkowy, powstał w XXI wieku, ale też nie historia ma tu robić wrażenie. Sułtan, którego nie ograniczają ani finanse, ani brak miejsca, postawił na emocje. Postanowił swoich poddanych i zagranicznych gości oszołomić oraz pozbawić zdolność mowy i oddychania. Jak postanowił, tak uczynił. Nie sam oczywiście – w jego imieniu meczet tworzyło wiele osób, w tym 600 kobiet, które przez cztery lata tkały dywan do sali modlitw.

cały dywan nie mieści się na żadnym zdjęciu

Wyszło im aksamitne w dotyku dzieło sztuki o wadze 21 ton i wymiarach 70 x 60 metrów. Dywan to zaiste niesamowity, ale zwraca na siebie uwagę dopiero po jakimś czasie. W pierwszej chwili wchodzącemu do sali modlitw dech w piersi zapiera wiszący pośrodku żyrandol. I choć przecież człowiek się przygotował i wiedział, że za chwilę zobaczy żyrandol mierzący 14 metrów, ważący tyle co sześć średniej klasy samochodów osobowych i skrzący się 600 tysiącami kryształków Swarovskiego, to i tak efekt jest piorunujący.

no wiem, że zdjęcie nie robi takiego wrażenia. Ale jak pojedziecie do Maskatu, to sami się przekonacie, że mam rację

Żyrandol jest podobno we włoskim stylu, ale zwykły osobnik, patrzący na niego po raz pierwszy, nie ma szans zauważyć takich subtelności. Stoi biedny turysta, gapi się jak cielę na malowane wrota i tyle. Ale nic to, niektórzy planują przeprowadzkę do Omanu – będzie kogo odwiedzać i przy okazji wpadać do meczetu na bardziej szczegółowe oględziny. Tym razem dałam się więc tylko oszołomić, a potem dzięki troskliwej B. doszłam do siebie, objadając się daktylami i popijając kawę z kardamonem.

słodkie daktyle i gorzka kawa to zestaw obowiązkowy - w hotelach, sklepach itd. Może tylko nie wszędzie jest tak złoto

Stosunkowo niedaleko meczetu jest inna budowla, której pomysłodawcą był sułtan.

sułtan Kabus ibn Sa'id

Opera w kraju muzułmańskim nie jest oczywistą oczywistością, nie wszyscy popierają spektakle muzyczne, ale sułtan nie przejmuje się ich opinią i robi, co uważa za stosowne. A że lubi operę, rozkazał wybudować okazały gmach, w którym występują najwybitniejsi artyści z całego świata, w tym z Teatru Wielkiego w Warszawie.

Budynek jest oczywiście szalenie elegancki, pełen przepychu i luksusu oraz najnowszych rozwiązań technologicznych.

Podłoga się zapada, loże rozjeżdżają, a największe organy świata umieszczone na scenie grają ponoć cudnie. Na to, żeby pójść na przedstawienie nie miałam ani czasu, ani pieniędzy, więc w tym względzie muszę polegać na opinii innych. Ale wnętrza obejrzałam i przyznaję – robią wrażenie.

Podobnie jak Muzeum Narodowe, które też wybudowano niedawno i urządzono w nowoczesnym stylu.

Są i multimedia i pomoce dotykowe dla osób niewidomych i składane stołeczki dla seniorów. Oraz gry i zagadki dla najmłodszych. No i ciekawa kolekcja pokazująca historię i kulturę Omanu.

są modele różnych rodzajów łodzi, którymi pływano po tutejszych morzach od zarania dziejów

można posłuchać nagrań najlepszych omańskich muzyków

i wzbogacić słownictwo z dwóch języków

Jest na przykład historia Saidy Salmy bint Said al-Busaidi – omańskiej księżniczki z Zanzibaru, która spisała swoje dzieje, jako pierwsza arabska kobieta.

To splątanie losów Omanu i Zanzibaru to w ogóle bardzo ciekawa sprawa, której skutkami są między innymi piękne odcienie skóry Omańczyków (szczerze zazdroszczę) i ciekawa kuchnia. No, ale o tym, to kiedy indziej.

Teraz jeszcze tylko pokażę Wam pałac sułtana.