Kazachstan - Ałmaty

 W porównaniu z Astaną, Ałmaty wydają się być miastem prozaicznym. 

Są tu szerokie ulice, mniej lub bardziej eleganckie restauracje (z przewagą tych drugich), 

ale wszystko jest raczej normalne, a dla ludzi pamietających PRL to nawet momentami swojskie.

na parterach budynków są eleganckie restauracje i sklepy,
wyżej paskudne bloczyska

Radziecka architektura raczej nie zachwyca, ale Ałmaty skąpane są w zieleni, wszędzie rośnie tyle drzew, że będąc tam latem, nie widzi się brzydkich bloków, tylko zielone liście i kwiaty. 

I fontanny – na Ałmaty mówi się „miasto fontann” i jest to nazwa jak najbardziej zasłużona.

Jak już jesteśmy przy nazwach, to warto wiedzieć, że w kazachskim „ałmaty” oznacza „ojca jabłek”. Poinformowany w tej kwestii przybysz przestaje się dziwić intensywnej obecności jabłek w przestrzeni miejskiej.

Zieleń, jabłka i fontanny sprawiają, że włóczęga po ulicach Ałmaty jest bardzo przyjemna. Ale turysta nie może poprzestać tylko na snuciu się i przesiadywaniu w cieniu drzew, nawet z kieliszkiem najlepszego kazachskiego koniaku w dłoni.

Turysta musi zwiedzać. Z przyczyn obiektywnych nie zobaczyłam wszystkiego tego, co chciałam. Przede wszystkim ominął mnie Zielony Bazar, który jest jedną z największych atrakcji miasta, łącząc w sobie walory kulturowo-kulinarno-handlowe.

Ale za to udało mi się pójść do Soboru Wniebowstąpienia Pańskiego. 

gdzieś przeczytałam,
że to najwyższy drewniany obiekt sakralny na świecie

Bardzo to piękne i nieco bajkowe miejsce. Jeśli się ma szczęście i odwiedzi świątynię w słoneczny dzień, za sprawą intensywnie czerwonych, żółtych i niebieskich witraży, można poczuć się jak w zaczarowanym świecie. 

I pomyśleć, że przez kilkadziesiąt lat było tu muzeum krajoznawcze.

w soborze stoi kilka takich pięknych pieców

Z miejsc zaliczanych do atrakcji turystycznych udało mi się odwiedzić wzgórze Kok-Tobe. Jedzie się na nie kolejką linową, do której ustawia się ogromna kolejka ludzka. 

Pierwszego dnia uznałyśmy, że jest przesadnie długa i dopiero za drugim podejściem udało nam się wjechać na szczyt. A tam… ni mniej, ni więcej, tylko wesołe miasteczko. 

Dla niektórych ubaw po pachy, dla innych atrakcja raczej średnia. No, ale można się przespacerować, popatrzeć na miasto z góry 

i obejrzeć podobno jedyny na świecie pomnik przedstawiający wszystkich czterech Beatlesów jednocześnie.

Spacerując po Ałmatach, obejrzałam też budynek, w którym podpisano dokument stwierdzający niepodległość Kazachstanu, 

deptak artystów, 

Sorbonę, 

Hotel Kazachstan, 

Park Pierwszego Prezydenta 

i kilka innych nienazwanych, ale ciekawych miejsc.

Resztę zwiedzę kiedy indziej, bo tak sobie myślę, że – jeśli los pozwoli – pojadę jeszcze w tamte strony.  

i z pewnością zatrzymam się w hotelu Ambassador, który szczerze polecam.
Ma świetną lokalizację i pracują w nim bardzo uczynni ludzie

Orientalno-postsowiecki, 

w szufladzie hotelowej szafki, zamiast zwyczajowej Biblii,
album o rozwoju przemysłowym Kazachstanu

swojsko-egzotyczny klimat Azji Średniej podoba mi się i stanowczo zasługuje na częstsze wizyty.

to też Ałmaty