W Pakistanie prawie byłam. Już miałam wizę (pracownik ambasady, który kazał się nazywać Mr. Khan, umówił się ze mną na wręczenie paszportu z wizą pod Mariottem…) i szeroko zakrojone plany. Niestety pakistańska sytuacja polityczna zrobiła się na tyle nieciekawa, że ostatecznie pojechałam do Indii.
Jadąc do Kazachstanu, nastawiałam się na raczej umiarkowany zachwyt kulinarny. Nie dość, że kuchnia tego kraju obfituje w mięso, to jeszcze narodowymi potrawami są dania z koniny, a co jak co, ale konia to ja jeść nie chcę.
 |
| chipsy o smaku narodowej potrawy Kazachstanu, beszbarmaku |
Podróż do Kazachstanu miała wyglądać nieco inaczej. Niestety nie dane mi było zobaczyć wspaniałych kanionów i lasu wyrastającego z jeziora. Pokazać Wam mogę jedynie dwa największe kazachskie miasta - Ałamaty i Astanę.
 |
| Astana jest w tym roku gospodarzem mistrzostw świata sportów nomadów |
Jedyny kraj na literę O, czyli Oman charakteryzuje się pięknymi krajobrazami, cudownie gościnnymi ludźmi i pachnącą przyprawami kuchnią (o czym pisałam tutaj).
Nowa Zelandia to podobno bardzo piękny, a z całą pewnością potwornie daleki kraj. Nie wiem o nim zbyt wiele, ale wyobrażałam sobie, że w tamtejszej kuchni dominują dania wymagające składników u nas niedostępnych.
Norwegia jest, jak wiadomo, piękna, zimna i bardzo droga. Według mnie te dwie ostatnie cechy wygrywają z pierwszą i dlatego nie planowałam nigdy bliższego poznawania Norwegii. W czasie krótkiej wizyty w Stavanger doszłam też do wniosku, że jest tam za dużo porządku, a za mało życia. Stanowczo wolę chaotyczne ulice miast Bliskiego Wschodu. Dalekiego też. I Afryki.
