Co prawda w Albanii byłam skandalicznie krótko, ale udało mi się zobaczyć nie tylko Tiranę. Transport dalekobieżny na pierwszy rzut oka wydaje się nieco nieuporządkowany, ale jednak działa sprawnie i bez trudu można dość szybko dojechać w różne miejsca.
Nie można i chyba nie powinno się podczas zwiedzania Tirany, pomijać wątku trudnej historii Albanii. W sposób dość delikatny można o ten temat zahaczyć, spacerując po dzielnicy Blloku. W czasach dyktatury Envera Hodży był to rejon, w którym mieszkali dygnitarze, a zwykłym ludziom wstęp był wzbroniony.
 |
| dziś znana jest bardziej z zabawnych znaków drogowych |
Jadąc do Albanii, nastawiałam się na to, że bez mięsa jeść się nie da. Dlatego też bez mrugnięcia okiem przyjęłam danie tave dheu, które internetowy translator przetłumaczył jako gliniane patelnie,
 |
| właścicielom tej restauracji też udało się przetłumaczyć menu tak raczej symbolicznie |
Tirana nie jest miastem, które polecałabym organizatorom dużych autokarowych wycieczek. Nie ma tu spektakularnych zabytków i obiektywnych atrakcji turystycznych.
Podobno Andrzej Stasiuk w książce o Albanii napisał o tutejszym smrodzie. „I znowu tu przyjechałem. Znowu czuję smród ścieków i płonących śmieci”.
Moja Albania pachnie.
